Alienacja etniczno - kulturowa.

Jako, że miesiąc temu zmieniłam pracę na taką która wymaga zaangażowania szarych komórek, to weszłam w okres wielu przemyśleń. Przecież wiadomo, że mózg nie ma wyłącznika i jak już się go uruchamia do pracy to myśli galopują.
Mieszkam na północy Anglii, w miejscu gdzie podobno niechęć tubylców do przyjezdnych jest ogromna. Osobiście w codziennym życiu się z tym nie spotkałam. Jeśli jest się przyjaźnie nastawionym człowiekiem to i do człowieka inni będą przyjaźnie nastawieni. A jeśli nie będą, no cóż nie warto sobie nimi zawracać głowę. Ludzie są różni i nie każdemu musimy przypaść do gustu a i oni nam też nie muszą.
Jednakże w tym poście chciałabym poruszyć troszkę inne zagadnienie.

Mieszkając jeszcze w Polsce wyszłam za maż za czarnoskórego mężczyznę, i jak wiadomo z mojego drugiego bloga mamy córkę - mulatkę. Jako, że we własnej ojczyźnie zjawisko związków mieszanych było i w dalszym ciągu jest czymś niecodziennym, to człowiek zamknął się w świecie związków podobnych do mojego. Na ulicach wręcz z radością spotykał inne - podobne pary. Szukałam kontaktu z dziewczynami będącymi takimi jak ja. Czyli innymi w oczach otaczającego nas społeczeństwa. Wiadomo podobne problemy, podobne sprawy - takie coś zbliża. Sama osobiście aktywnie uczestniczyłam w forach poświęconych związkom takim jak mój - czyli mniej lub bardziej zmieszanych. Wtedy było to dla mnie normalne i oczywiste - no bo kto lepiej zrozumie żonę czarnoskórego faceta jak nie druga żona czy partnerka? pamiętam te radość i dumę gdy jeszcze w Polsce spotkała się grupa mamusiek z mulatkami i jak wszyscy na nas patrzyli. Czułam dumę i satysfakcję - coś na zasadzie: i co że jestem inna? Mnie tak dobrze i spójrzcie jest nas więcej! Kolejne takie spotkanie odbyło się już w innym kraju, właśnie w Anglii, a dokładnie w Londynie. Początkowo miałam podobne odczucia jak podczas spotkania w Polsce, ale jeden moment zakłócił mój spokój i przez dobre trzy lata nie byłam w stanie zrozumieć co się tak naprawdę wydarzyło. Tym momentem było zdjęcie grupowe z maluchami pod jakimś tam pomnikiem w centrum miasta (Przepraszam za moja ignorancje i nieznajomość tutejszej architektury, ale jakoś nigdy nie było to w moim kręgu zainteresowań), bardzo wielu ludzi nas mijało - jak to w centrum miasta i wszyscy się za nami oglądali - wręcz otwarcie się nam przyglądali. Na moment poczułam się nieswojo, mimo, ze w Polsce też się naszej grupie przyglądali to takiego odczucia nie miałam., Dziś  chyba znalazłam odpowiedź dlaczego tak się wtedy przez ten ułamek sekundy poczułam. Odpowiedzią jest alienacja. W Polsce człowiek niejako był zmuszony do niej. Pary mieszane etnicznie w dalszym ciągu są zjawiskiem poniekąd egzotycznym, brakuje miejsc gdzie można by zaopatrzyć się w odpowiednie kosmetyki do skóry czy włosów, brakuje sklepów z żywnością . Generalnie Polska jest krajem jednolitym póki co i aby zadowolić naszych mężów, zadbać o nasze dzieci, siłą rzeczy człowiek szukał kontaktu z innymi parami aby zdobyć potrzebne informacje produkty i poczuć się też tak "normalnie". Poczuć, że mimo iż żyjemy w jednolitym kraju to jednak takie związki jak nasze istnieją i też osoby będące w nich czują się "normalnie'.
Po przyjeździe do Anglii, nagle poczułam, ze wszystko jest na swoim miejscu. na ulicach mijam mieszanki takie o jakich nigdy nie śniłam, Białe dzieci bawią z Czarnymi, Azjatami, Mulatami. Nikogo nie rusza fakt, że ktoś ma inny kolor skóry. Zakupy robię  i u Pakistańczyka i u Nigeryjki i u Anglików i pewnie jeszcze u wielu nacji, których nie jestem w stanie wyliczyć. Córka moja ma znajomych  z całego świata i to jest takie normalne i oczywiste. Nikogo nie dziwi biała matka z ciemnym dzieckiem czy jakiekolwiek inne zestawienia kolorystyczne. Ludzie nie mają problemu z Tobą gdy i ty nie masz z nimi. Jednak gdy jednostki się alienują  od ogółu, zamykają się we własnym świecie to jest i będzie zauważone.  Tak właśnie jak to się stało te kilka lat temu w Londynie. Nikogo nie dziwi grupa różnych matek z różnymi dziećmi ale jak już pojawiła się grupa takich samych matek z takimi samymi dziećmi wzbudziło to ogólne zainteresowanie, bo jest to poniekąd nienormalne. Tak samo jak ludzie nieswojo czuja się w otoczeniu każdej tak ujednoliconej grupy. Jest to takie afiszowanie się ze swoja innością. W Polsce było to poniekąd zrozumiałe, par mieszanych było i prawdopodobnie jest stosunkowo mało, aby pokazać normalność tego zjawiska należało w jakiś sposób zwiększyć siłę, głos i udowadniać, że to jest normalne w świecie więc i w Polsce być powinno.
Jednak tu i jak przypuszczam w innych krajach istnieje ogromna różnorodność kulturowa, nie ma potrzeby udowadniania, że inność jest normalna, ba taka próba może przynieść wręcz odwrotny skutek. Można wpaść w pułapkę i się wyalienować z otaczającego nas społeczeństwa. Zamknąć się na otaczający nas świat i obracać tylko w swoim zamkniętym środowisku. I nagle na siłę chcąc udowodnić, że inność jest częścią świata i należy ją zaakceptować sami przestajemy akceptować otaczający nas świat, który od nas się różni. Nasze dzieci spotykają się poza szkołą tylko z innymi mulatkami, tylko w sumie dlatego, że to ich matki się przyjaźnią. Czyli od początku są niejako zmuszone do życia w takim a nie innym środowisku. Uczą się oddzielać wielokulturową szkołę od monokulturowego świata poza nią. Tak walczymy ze środowiskami muzułmańskimi, z tzw. gettami Czarnoskórych, nie zauważając, ze sami robimy dokładnie to samo. Odcinamy się od świata, który  jest różny od nas i zamykamy się we własnym w tym wypadku "Mulatkowym" getcie.
Dlatego cieszę, że jestem tu gdzie jestem, że przyjechałam tu nie mając żadnych znajomych i że budowałam swoje życie tu od zera. Dzięki temu wybrałam sobie multikulturowe środowisko i najlepszą przyjaciółką mojej córki jest biała blondyneczka o niebieskich oczach a kolegą do zabaw czarny jak heban chłopiec, ulubionym wujkiem jest obywatel Pakistanu będący oczywiście muzułmaninem.